ฝูไป๋ฉาง (อยู่ระหว่างคิดชื่อที่ดีกว่า)

มาคุยกับนักเขียนก่อนจะอ่านสักหน่อยนะ เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อฝึกฝนและเพิ่มทักษะการเขียนและสำนวนที่ใช้ อาจจะมีการผิดพลาดไปบ้างก็สามารถชี้แนะและตักเตือนได้ แต่สิ่งที่อยากขอไว้คือของดคำหยาบไม่เอาดราม่า ไม่เอาอารมณ์แย่ๆมาลงใส่กันนะ และสุดท้ายนี้เรื่องนี้เนื้อหาค่อนข้างรุนแรงและมีฉากแดงๆเยอะอยู่ ยังไงก็ใช้จักยานกันด้วยนะ 55555

บทนำสั้นๆเรียกน้ำจิ้ม

ยามคำคืน ท้องฟ้ามืดมิดไร้แสงดาว ดวงจันทร์กลมโตสีแดงดุจโลหิตจะหยาดหยด สายลมเย็นเฉียบดุจคมมีดพัดผ่านเส้นผมดำยาวและชายอาภรณ์ที่ขาดวิ่น! เด็กสาวอายุราวๆสิบสี่ปี รูปร่างเล็กๆบอบบางจนราวกับจะปลิ้วลม ดวงหน้าน้อยๆอวบอิ่มหวานซึ้งถูกอาบย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน นัยน์ตาดำจุดรัติกาลกลมโตปรือลงไร้แววราวกับคนตาย

..เด็กสาวยืนแน่นิ่งอยู่ทรามกลางทะเลเพลิงและสระโลหิตที่ชุ่มโชกพื้นดินจนเป็นแอ่ง รอบข้างเต็มไปด้วยเศษซากสิ่งก่อสร้างที่ลุกไหม้เป็นสีแดงฉานราวกับจะแข่งกับพระจันทร์สีเลือดบนท้องฟ้า ที่สระโลหิตใต้ฝ่าเท้าน้อยๆที่เปลือยเปล่ามีทั้งเศษซากชิ้นส่วนของสิ่งที่เคยเป็นมนุษย์กระจักกระจาย บางร่างก็ยังมีแขนขาแต่ไร้หัว บางร่างไม่มีแม้กระทั้งแขนขา พวกมันเหล่านี้ถูกสับถูกฉีกเป็นชิ้นๆด้วยวิธีการทีไม่สามารถอธิบายได้! ...รู้เพียงแต่ว่าพวกมันตายทั้งหมดแล้ว…

“ท่านพ่อ.. ท่านแม่.. ท่านพี่..  ข้าแก้แค้นพวกมันแล้ว ข้า ..ไปอยู่กับพวกท่านได้หรือยังเจ้าคะ...?”

น้ำเสียงเล็กกังวานใสราวกับหยดน้ำทิพย์บนสรวงสวรรค์เอ่ยอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ดวงตาคู่งามหยาดเยิ้มชำเรืองมองท้องฟ้าที่กลายเป็นสีแดง ราวกับถูกย้อมด้วยเลือดของพวกเศษมนุษย์เหล่านี้ หยาดน้ำใสๆไหลลงจากกลางดวงตาอาบย้อมแก้มใส ชะล้างคราบเลือดที่เกาะพราวไปเป็นทาง ทั้งที่สีหน้าและแววตานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ฝูไป๋ฉาง ยืนแน่นิ่งร่ำไห้ไร้เสียงอยู่อย่างนั้น ในใจก็เอาแต่คิดคำนึงถึงครอบครัวและผู้คนที่นางรักที่จากนางไปอย่างไม่มีวันกลับ…

{

芙白昌 ฝูไป๋ฉาง

芙อ่านว่า ฝู แปลว่า ดอกบัว

白อ่านว่า ไป๋ แปลว่า ขาว บริสุทธิ์

昌 อ่านว่า ฉาง แปลว่า รุ่งเรือง

}